Column

Ontschotting?

Er was een tijd dat de schotten tussen de verschillende instellingen en zorgsectoren geslecht moesten worden. Jaren geleden, in de tijd dat ik zelf net uit de opleiding was, werd gesproken over ontschotting van de zorg. Er moest een doorgaande lijn ontstaan in de zorg van bijvoorbeeld thuiszorg naar het ziekenhuis, naar verpleeghuiszorg, naar……..

Het elektronisch patiëntendossier zou daar een onderdeel van gaan uitmaken, zodat je op alle plaatsen in de zorg de juiste informatie ter beschikking had. We weten allen van de perikelen die de invoering van het EPD of ECD met zich meebrengt. De privacy is daarbij de bottleneck om een adequaat systeem te vinden, naast de vraag wie wel of niet toegang moet hebben tot de gegevens.

Maar het “oude systeem” van informatie-uitwisseling tussen de verschillende sectoren zou nog wel moeten werken. Als vervolg op het vorige verhaal over de communicatie in het ziekenhuis, nu het relaas over de samenspraak tussen de verschillende zorginstellingen.
Helaas ben ik er bij de zorg rond mijn schoonvader achter gekomen dat die informatie-uitwisseling in sommige situaties schromelijk tekortschiet.

Nu wil ik niet een klaagzang aanheffen over de verschillende instellingen, maar als de patiënt, cliënt of bewoner de dupe wordt van non- of miscommunicatie, dan is dat niet acceptabel. De vraag is vervolgens wat we er werkelijk aan kunnen doen. Blijkbaar is men nog onvoldoende bewust van de effectiviteit van informatie-uitwisseling.

Of is het een uiting van het neoliberalisme, waarbij instellingen inkomen willen genereren door zelf nogmaals onderzoeken opnieuw te doen? Zelf ervaar ik dat ook, waarbij de huisarts bloedonderzoek laat verrichten en als ik dan drie weken later in een ziekenhuis kom, wil men dezelfde bloedonderzoeken nogmaals doen. Ik had gehoopt dat dit verleden tijd zou zijn.

Hoe dan ook is de “klant” steeds degene die alles (opnieuw) moet ondergaan. En de “klant” zit in de positie dat hij afhankelijk is van de artsen en verpleegkundigen. Die relatie is voornamelijk gebaseerd op vertrouwen. En dat vertrouwen proberen we te onderbouwen met gegevens die we op internet vinden. Allerlei lijstjes bestaan, zoals het beste ziekenhuis, de beste fysiotherapiepraktijk en de beste specialist van Nederland.

Als ik dan kijk naar die lijstjes valt mij op dat er wat de ziekenhuizen betreft veel zaken mee worden genomen die niet direct met de behandeling te maken hebben. De parkeervoorziening bij een ziekenhuis wordt als element meegenomen, de wachttijden, de procedures op orde. Bij de professionals zijn er allerlei kwaliteitsregisters die je kunt raadplegen. Die zijn voornamelijk gebaseerd op ´historische gegevens”.

Historische gegevens over opleidingen en bijscholingen, maar daar zijn ervaringen van hun “klanten” niet in meegenomen. En hoe denken de collegae over het werk van de professional en zijn of haar medewerkers? Ook daar zit blijkbaar een schot tussen. De beoordeling van de huidige manier van werken van de professional op basis van 360 graden feedback wordt niet meegenomen.

Er is nog veel werk te doen om de zorgwereld echt te ontschotten. Iedere individuele zorgverlener kan ermee beginnen door in ieder geval de informatie over de patiënt, cliënt of bewoner op een goede en volledige manier over te dragen aan andere zorgverleners binnen het zorgpad.