In Memoriam Hans de Groot
Het droevige nieuws bereikte ons eind vorig jaar dat Hans de Groot is overleden.
Hans de Groot was jaren bestuurslid van de VHP/Zorg en zijn voorgangers. In maart kreeg Hans, zeer onverwachts, een herseninfarct, waardoor hij zijn adviseursactiviteiten voor de VHP-Zorg niet meer kon uitvoeren.
Hans was vele jaren lid van het bestuur van de VHP-Zorg en diens voorgangers. Sinds enkele jaren was hij de adviseur van de VHP en vraagbaak voor vele leden en het bestuur van de vakbond.
Hij streed voor de belangen van de leden van de vakbond en was met zijn manier van communiceren altijd duidelijk, maar nooit agressief. Zo bereikte hij voor veel leden een oplossing bij arbeidsconflicten, waarbij hij altijd de win-win situatie van werkgever en werknemer in het oog hield.
Hans was voor het bestuur van de VHP-Zorg het geweten en onze wandelende encyclopedie. Hans wist veel en had een fenomenaal geheugen als het ging om de afspraken die we binnen de VHP-Zorg hebben gemaakt in het verleden. En als we dan eens een afspraak maakten die niet in lijn was met eerdere uitspraken of besluiten, dan kon hij als geen ander duidelijk maken dat dat in 20e eeuw op die en die vergadering, het anders was afgesproken.
Hans was een trots mens. Trots op zijn voormalige functie als directeur van een verpleeghuis, trots op zijn functie als bestuurder van de voorgangers van de VHP-Zorg, en trots op zijn onderhandelaarschap bij de Unie zorg en Welzijn, zijn laatste baan.
Maar vooral trots op Limburg, het gouvernement dat nooit zou hij verlaten, ook trots op zijn woonplek en zijn gezin. Verhuizen zou hij nooit doen en hij reed dus vele kilometers dagelijks naar Culemborg, toen hij nog bij de Unie Zorg en Welzijn werkte. Af en toe kon hij ook vanuit huis werken. Dat thuis werken werd standaard toen hij bij de VHP-Zorg adviseur werd en hij heeft zeer veel werk gedaan.
Hij was ook enorm trots op zijn grootste hobby: bridge. En we konden afspraken maken wat we wilden, maar bridge ging voor. Als we een planning maakten, moesten we rekening houden met alle avonden die Hans bezet hield voor de Bridge. En ook vertelde hij met gepaste trots over zijn dagelijkse sportactiviteiten.
Het trots-zijn droeg hij uit en graag vertelde hij erover. Ik heb vele uren met Hans doorgebracht op congressen waar we naamsbekendheid gaven aan de VHP en leden wierven voor de VHP-Zorg.
Hij genoot van de congressen die hij voor de VHP-Zorg bezocht, want hij had graag contact met mensen. Hans was een mensen-mens. Hij stond voor iedereen klaar. Op de congressen vertelde hij steevast dat de VHP-Zorg 7 dagen per week 24 uur bereikbaar was. Ieder contact op welk tijdstip was mogelijk.
Omdat zijn gezondheid een poos geleden te wensen overliet, hebben we met hem gesproken over eventuele ondersteuning. Maar Hans was resoluut: hij was het aanspreekpunt. Hij zette zich altijd voor honderd procent in. We hebben als bestuur van de VHP-Zorg ook altijd een vrije hand gegeven.
Maar op een gegeven moment kwam er toch ook een tweede adviseur bij. Jan van Nuenen en Hans konden het wel vinden.
Hans had zo zijn contacten in den lande. Hij sprak regelmatig met de onderhandelaars van de werkgevers, had direct contact met voorzitters van beroepsvereniging in het bijzonder.
Hans wist alles en zeker voor de CAO verpleeg-, verzorging en thuiszorg was hij de vraagbaak voor velen. Zelfs voor nieuwe vakbondsmensen bij de FBZ, de koepelorganisatie waar de VHP bij aangesloten is.
In alles wat Hans deed was hij punctueel en volhardend. Hij bezat een enorme overtuigingskracht. Met zijn Limburgse accent en zijn Limburgse manier van doen kreeg hij veel voor elkaar, zowel bij werkgevers als bij anderen. Je bracht hem niet snel op andere gedachten.
Praten was zijn grootste hobby heb ik wel eens gedacht. Toen we dan ook dit voorjaar hoorden dat hij een hersenbloeding had gehad en halfzijdig verlamd en afatisch was (niet meer kunnen spreken) zijn we enorm geschrokken. Met name de handicap van het niet kunnen uitdrukken was een enorme last die hij meedroeg.
De keren dat we elkaar in het verpleeghuis spraken, wilde hij zijn “ja en nee”-antwoorden altijd toelichten. Ik kende hem niet anders, dan dat hij uitleg wilde geven. Het niet kunnen begrijpen van zijn verhaal was ook voor ons een enorme teleurstelling en ook voor Hans. Dat was duidelijk merkbaar. Maar de blijheid van elkaar ontmoeten was altijd een feest. Dat bleef tot op het eind.
We zullen Hans missen. Zijn gevoel voor humor, zijn altijd aanwezig zijn op belangrijke momenten. Zijn kennis van het vakbondsverleden, zijn corrigerende woorden als we het niet goed zien.
We gaan wel verder zonder hem, met de wijsheid die we van hem hebben gekregen. We zijn hem veel dank verschuldigd. Veel zaken heeft hij over kunnen dragen naar Jan van Nuenen, onze adviseur nu. Hij neemt het stokje van Hans over en is ook zeer gedreven en heeft veel kennis van zaken.
Er is een gezegde: je bent pas dood als je vergeten bent. Ik kan aangeven dat Hans voor langere periode nog herinnerd zal worden. Is het niet in de geschriften, dan wel in onze herinneringen.
Bert Visser
voorzitter VHP-Zorg